سلام.يه دور از اول تا آخر همه ي نوشته هاتو خوندم.يعني از همون سال 86.اون اوايل به نظر غمگين ميومدي.يه درد بزرگ تو دلت بود که کم وبيش فهميدمش اما هرچي گذشت خوشبخت تر و خوشحال تر شدي.نوشته هاتم بيشتر بوي اميد و توکل گرفت.وبلاگت خيلي قشنگه.خيلي جالبه که خاطرات روزاي تلخ و شيرينتو مي نويسي.آدم وقتي نوشته هاتو مي خونه با تو احساس صميميت مي کنه.چون تو خودت اين حسو به وجود مياري.با همين اعتماد کردنت به خواننده هاي وبلاگت و درد و دل کردن با اونا.واسه همينه که تو نوشته هات اين همه نظر داري و اين همه آدم که دلشون مي خواد با تو دوست بشن و بيشتر ازت بدونن.ولي حيف که انقدر دير به دير مي نويسي.البته درکت مي کنم.حتما سرت حسابي در گير زندگيه ديگه!تو بايد دختر شيطون و دوست داشتني اي باشي.خوشحالم که تقاضاي دوستيمو پذيرفتي.در پناه حق.